«علیخانی» تحت نظر مردان سیاه‌پوش/ چرا محل اجرای ماه‌عسل «سکرت» است
برنامه تلویزیونی «ماه عسل» که روزهای پایانی خود را سپری می‌کند، در هر قسمت راوی یک قصه است؛ قصه‌ای جذاب و گیرا که پس از ۱۲ سال هنوز مخاطبان آن را دنبال می‌کنند.
تصور کنید یک سالن ورزشی ١٠٠٠ متری را با همه داربست ها و حتی جایگاه سنگی تماشاچی‌هایش چگونه می‌توان به دکوری برای پربیننده‌ترین برنامه ماه رمضان تبدیل کرد؟ یک سالن ورزشی دنج که 30 روز است فارغ از هیاهوی تماشاچیان در اختیار سازندگان «ماه عسل» قرار گرفته و حتی صدایِِ بال بال زدن یک کبوتر که نزدیکِ 30 روز است اینجا محبوس شده و حالا دیگر تبدیل شده به یک کبوتر ماه عسلی! نیز به خوبی شنیده می‌شود.
ازدحام آدم‌هایی از سن بالا گرفته تا بچه‌های خردسال در وردی مجموعه ورزشی نیز از نکات قابل توجهی است که در ادامه ماجرای آن روایت می‌شود.
حالا تصویر یک سالن ٧٠٠ متری را با یک زمینه سیاه پررنگ و پرده‌های سیاه در پشت سر مجری داشته باشید و یک دکور عظیم که شبیه خرچنگی است با چنگال باز! آن پشت‌تر ها هم تونلی برای رفت و آمد مجری و مهمانان تعبیه شده و شهری هم زیر پای مهمانان ترسیم شده است. انصافا دکور از آنچه که در قاب تلویزیون می‌نمایاند بسیار زیباتر و خوش‌رنگ تر است، پیچ و خم بسیاری دارد که کشف آن به این راحتی‌ها نیست و جاهایی هم به نظر می‌‌رسد که پیمان قانع برای طراحی آن شعبده بازی‌کرده است.
