در روزهای گذشته مجلس شورای اسلامی هشتم ربیع الاول، روز شهادت امام حسن عسکری(ع) را به عنوان تعطیل رسمی تصویب کرد. این تصویب پس از آن انجام ۰گرفت که ایراد قبلی شورای نگهبان مبنی بر داشتن بار مالی با اعلام موافقت از سوی دولت رفع شده بود.
به گزارش ایسنا، محمدعلی خسروی با این
مقدمه در روزنامه «جمهوری اسلامی» نوشت: بحثی که مطرح است تناقض و سردرگمی
در اهداف و محتوای طرح است زیرا در این طرح دو مناسبت ضد و نقیض به عنوان
هدف تعطیلی مطرح شده است؛ هم عزای شهادت امام یازدهم و هم شادی برای آغاز ولایت امام دوازدهم.
سخن اینجاست که:
اولا چگونه می‌توان در یک روز و در آن
واحد هم غمگین بود و هم خوشحال؟ چنین پدیده‌ای نه در فرهنگ ما جایگاهی دارد
و نه امکان‌پذیر است. چیزی که امکان‌پذیر نیست چرا تصویب می‌شود؟ شورای
محترم نگهبان که در اشکال خود، بار مالی را که تعطیلی یک روز بر دوش دولت
خواهد گذاشت دیدند و آن را به مجلس عودت دادند، چگونه عدم امکان اجرایی‌شدن
این مصوبه را ندیدند؟ واقعا مردم ایران از جمله خود تصویب‌کنندگان چگونه
می‌خواهند این قانون را اجرا کنند که در یک روز هم عزادار و گریان باشند و
هم شادمان و مسرور؟
ثانیا شادی‌کردن وقتی معنا پیدا می‌کند که
از ولایت ولی جائری نجات یافته و به جای او ولی عادلی حاکم شود. ما
معتقدیم ائمه معصومین (علیهم‌السلام) همه در طول هم ولایت داشته و دارند و
همه نور واحدند و در تولیتشان تفاوتی دیده نمی‌شود تا در اتمام تولیت یکی
برای اینکه امام بعدی ولایت یافته، شادی کنیم.
ثالثا تاکید بزرگان ما بر تعطیلی آن روز
به خاطر شهادت امام بزرگواری است که جهان در پناه فرزند برومند و زنده
ایشان حضرت بقیه‌الله - عجل‌الله تعالی فرجه الشریف - به حیات معنوی ادامه
داده و به حاکمیت اسلام بر کفر خواهد رسید. شیعه همواره در رحلت و شهادت
همه ائمه معصومین (ع) بر اساس حدیث «یحزنون لحزننا» محزون و عزادار بوده و
هیچگاه روز عاشورا به بهانه آغاز امامت امام سجاد یا روز 21 ماه مبارک
رمضان به خاطر امامت امام مجتبی (ع) به شادی نپرداخته است. بلکه شادی‌ها به
ایام ولادت آن بزرگواران اختصاص داشته است.
ادامه خبر
